Ekrem Dumanlı gazetecilikten mi gözaltına alındı?

Her şeyden önce bir hakikati beyan etmenin faydalı olduğunu düşünüyorum: Hiç kimseyi bir çırpıda suçlu ilan etmek doğru olmadığı gibi; hiç kimseyi aynı şekilde suçsuz ilan etmek de doğru değildir…

Hafta içinde yapılan operasyonlarla bazı gazeteciler gözaltına alınınca, medyanın önemli bir bölümü kıyameti kopardı. Basın özgürlüğü kavramını bayraklaştırarak, gazetecilere baskı yapıldığını, Paralel Örgüt soruşturmasında ölçünün kaçtığını, Türkiye’nin polis devleti olmaya doğru gittiğini vs. söyleyenler oldu. Bu kadar ağır eleştiri yapanların elinde somut bir bilgi, belge, bulgu var mı? Hayır. Gözaltına alınan kişilerin gazeteci olması, o kişilerle diğer gazeteler arasındaki arkadaşlık bağları, onlara karşı beslenen itimat… Bunlar hukukî bir dayanak mıdır? Hayır. Bir generalin, “Tanırım, iyi çocuktur…” lafı nasıl bir komutana yakışmıyorsa, elinde hiçbir bilgi olmaksızın “Biz biliriz, iyi çocukturlar…” nevinden duygusal yaklaşımlar da gazetecilere yakışmıyor.

Deniyor ki: “Savcılar ellerindeki bilgileri bizimle paylaşsın.” Çok doğru. Ancak bu ülkenin yasaları, soruşturma safhasında savcıların bilgi ve belge paylaşımına müsaade etmiyor. Buna rağmen bazı bilgiler basına yansıyor. O zaman da sanık avukatları savcıları bilgi sızdırmakla suçluyor. Yani, elinde bilgi olan savcı ve hâkimler susmak zorunda kalırken, elinde hiçbir bilgi olmayan kişiler duygusal kanaatlerini sanki hukukî bir hüccetmiş gibi anlatıp duruyor ve kamuoyu oluşturuyor. Keşke bizdeki hukuk sistemi iddianame tamamlanıncaya kadar savcı ve hâkimleri susmak zorunda bırakmasaydı da alelacele konuşan birileri, meseleyi başka mecralara çekmeseydi…

Bilmeyenler ya da bilmezden gelenler için süreci kısaca özetleyelim: Bir zanlı hakkında savcılık bazı bilgi ve belgelere ulaştığını düşündüğünde hâkimlere başvuruyor. Bu başvuru esnasında elindeki somut delilleri ibraz ediyor. Hâkimler, savcılardan gelen talebi doğru ve yerinde bulursa o kişiler hakkında süreci başlatıyor. Zanlı kişiler iki gün karakolda kalıp ifade veriyor. Susma hakkına sahip. Savcılar en fazla iki gün daha ek süre isteyebiliyor. Daha sonra zanlılar hâkim huzuruna çıkarılıyor. Sanıkları mahkeme dinliyor ve karar veriyor. Bu karar tutuklama da olabiliyor, serbest bırakma da. Tutuklanan kişilerin mahkemeye itiraz hakkı da bulunmakta.

…

Yukarıda özetlediğim süreç sanki yokmuş gibi, sanki insanların ev ve işyerlerinde aramalar keyfî yapılıyormuş gibi davranmanın âlemi yok. Hukukî süreç işliyor ve biz bu süreç içinde yargının elindeki bilgi ve belgelere vâkıf değiliz. Birilerinin hedef şaşırtarak olayı siyasî bir boyuta çekmesi ya da konuyla ilgisi olmayan kişileri suçlamaya yeltenmesi bambaşka bir hukuksuzluktur.

…

Ancak bu aşamada bazı prensiplerin hatırlanmasında fayda var: Gazetelerin gazetecilik faaliyetleri nedeniyle soruşturma geçirmesine herkes (sadece gazeteciler değil) karşı çıkmalı; lakin gazetecilik faaliyeti sayılmayacak eylemler söz konusuysa gazeteciliğin bir zırh haline dönüşmesine de müsaade edilmemeli.

…

Demem o ki bu ülkede her gazeteci, gazeteci değil; her gazeteci haber peşinde koşmuyor. Bazıları ihbarcılıkla habercilik arasındaki farkı bir kalemde çizip atıyor. O yüzden acele etmeye gerek yok. Paniğe, hiç gerek yok. Dava dosyası teşekkül edecek ve nasıl olsa şeffaf toplum olmanın gereği, her şeyi ayan beyan göreceğiz. Bugün üst perdeden atıp tutan ve duruşundan taviz vererek sağa sola savrulan kişilerin mahcup duruma düşmesi de söz konusu. Başbakan, doğru söylüyor: “Bırakın yargı işini yapsın.” Nasıl olsa kısa bir zaman sonra herkes yargının elindeki belge ve bilgilerine vâkıf olacak. Ya o vukufiyet alelacele konuşanları mahcup ederse? Şu suçludur, şu suçsuzdur demek biz gazetecilerin görevi değil. Bizim bildiğimiz somut bir şey var: Cunta ve darbeciliğin bir ayağı medyadır. O ayak üzerine “hiçbir çalışma yapılmasın” demek, o çerçevede yapılan her soruşturmayı meslekî alınganlıkla göğüslemek, gerçekle yüz yüze gelmekten korkmaktır. “Bırakın…” ki, belgeler, bilgiler, bulgular konuşsun…

Yukarıdaki yazıyı ben yazmadım.

Bu yazı Ekrem Dumanlı tarafından kaleme alındı.

Paralel yapı operasyonu kapsamında gözaltına alınan Zaman Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Ekrem Dumanlı yaklaşık 3 buçuk yıl önce 7 Mart 2011 tarihli “Paniğe ve öfkeye gerek yok hukukî süreç işliyor” başlıklı bu yazısında o dönemki Odatv ve Ergenekon operasyonlarında gözaltına alınan gazetecilerin durumunu değerlendirmişti.

Bu yazıda sadece Ergenekon yazan yere ben Paralel Örgüt yazdım.

Ekrem Dumanlı gazetecilik faaliyetlerinden mi tutuklandı, onu bilmiyorum yapılacak yargılama sonunda bu ortaya çıkacak.

Yapılan bu son operasyonu bir fırsat bilip birilerinin üzerinde tepinecek değilim.

Bilmediğim bir operasyon konusunda erken konuşmak da istemem.

Ancak çok gizli yürütülen bir operasyonun paralel yapı tarafından fenomen yapılan sahte bir sosyal medya hesabı üzerinden üç gün önce deşifre edilmesini de göz ardı etmemek lazım.

Üç gün önceden bu operasyonun yapılacağını kendi yarattıkları sahte hesap üzerinden açıklanması sonrası bu açıklamayı doğru olduğunu bildikleri için üç gün boyunca eylem yaparak operasyonun yapılmaması için kamuoyu yaratmaya çalışan Ekrem dumanlı ve diğer arkadaşları değimli?

Eğer devlet içerisinde bir derin bir paralel yapılanma yoksa bu bilgiyi üç gün önce nasıl aldılar bu arkadaşlar?

Cevaplandırılması gereken asıl soru bu.